Бессюжэтны, ды зваблівы змрок
На апошніх прахожых палюе.
Я б да вас прыляцела здалёк,
Каб акрыленасць мела былую.
Каб не слаўся па вуліцах снег,
Не рыпеў уначы пад абцасам,
Каб святло ў самым цёплым акне
Не пакінула з цемрай сам-насам.
…Ноч на шыбы дыханнем лягла,
Мяккім, зорным ахутвала шалем, —
Ды адно не ставала цяпла,
Думкі поўнілісь змучаным жалем.
І агеньчык у вокнах згасаў.
Кпілі ў небе халодныя зоркі.
Ад шалёных шляхоў наўздагад
Рассыпаліся крылы на пёркі.
|
|
